Boudika: Wojowniczka Rzymskiej Brytanii

Caitlin C. Gillespie wykłada filologię klasyczną na Uniwersytecie Columbia. Oxford University Press wydało w 2018 jej książkę zatytułowaną "Boudika: Wojowniczka Rzymskiej Brytanii". W wypisie, stanowiącego fragment przedmowy, czytamy:

"Na przełomie roku 60 i 61 Anno Domini Rzym prawie stracił prowincję Brytanii na rzecz kobiety. Boudika, żona klienckiego króla Prasutagusa, wznieciła rebelię która okazała się katastrofalna dla Camulodunum (Colchester), Londinium (Londynu) i Verulamium (St Albans), niszcząc część legionu rzymskiego i prowadząc do śmierci niezliczonej liczby weteranów, rodzin, żołnierzy i Brytów. Jednak jedna decydująca klęska zniszczyła jej wizję wolności i Iceni nigdy więcej nie powstali. 

"Boudika: Wojowniczka Rzymskiej Brytanii" wprowadza czytelnika w życie i literackie znaczenie Boudiki poprzez zestawienie jej literackich charakterystyk z innymi kobietami i liderami rebelii. To studium analizuje narracje Tacyta i Kasjusza Diona w odniesieniu do materiałów z końca epoki żelaza i wczesnej Rzymskiej Brytanii. Książka zarysowuje porównawczy szkic pomiędzy Boudiką a pozytywnymi i negatywnymi przykładami, z którymi kojarzy ją czytelnik, wliczając wieszczkę Veledę, kliencką królową Kartimanduę i buntownika Karatakusa. Literackie porównania pomagają w zrozumieniu Boudiki jako barbarzynki, królowej, matki, głównodowodzącej w wojnie i liderki rewolty. 

Pomimo dostępnych starożytnych dowodów, prawdziwa Boudika pozostaje nieuchwytna. Unikalna zdolność Boudiki do zjednoczenia zróżnicowanych grup Brytonów ucementowała jej miejsce  w historii. Podczas gdy szczegóły dotyczące jej życia pozostają poza zasięgiem, jej literacka charakterystyka wciąż ma wiele to powiedzenia."

Caitlin C. Gillespie bardzo dokładnie przedstawia okoliczności, w których Tacyt i Kasjusz Dion używali Boudiki jako przykładu czy przeciwieństwa, odnosząc się do sytuacji w rzymskiej kolonii czy stolicy (czy też ogólnej sytuacji Imperium). Obaj kronikarze prawdopodobnie zmyślili przemówienia Boudiki, którą cytują. Czas buntu Boudiki był czasem panowania Nerona, który zbierał bardzo niepochlebne opinie jeszcze zanim spalił Rzym i zamordował swoją matkę. 

Tacytowa królowa Icenów była symbolem walki o wolność, którą musiała podjąć jako matka zbezczeszczonych córek i Tacyt przeciwstawiał Boudikę zniewieściałemu (w mniemaniu kronikarza) cesarzowi. Ironiczne jest to, że tak chwalona przez historiografa królowa Icenów spaliła Londinum, a tak nielubiany cesarz 3 lata po śmieci Boudiki prawdopodobnie przyłożył rekę do pożaru w Rzymie. 

Choć ostatecznie Boudika przegrała walkę z rzymskim legionem, stała się i nadal pozostaje symbolem, wykorzystywanym nie tylko za czasów królowej Wiktorii czy przez sufrażystki, ale też współcześnie (np. w dyskusji o Brexicie). 

Boudika została uhonorowana przez Walijczyków, bo jej rewolta zmusiła Rzymian do odstąpienia od polowania na druidów, których masakr dokonywano latami, poszerzając granice wyspiarskiej prowincji.

Dodając tę książkę do bazy lubimyczytac nie zauważyłam polskiego przekładu, audiobook można wysłuchać w serwisie Storytel, czyta Jennifer M. Dixon.