W Dorne lądujemy po raz drugi w "Uczcie dla wron". Poprzednio przyglądaliśmy się niepokojom po śmierci Oberyna Martella, a teraz bliżej poznamy Arianne, księżniczkę i najstarszą córkę Dorana.

Uczta dla wron: Zbrukany Rycerz

W mieście cieni u stóp Słonecznej Włóczni giną ludzie. Przemierzając nocą zaciemnione ulice, ser Arys Oakheart naciąga głębiej kaptur. Dwa tygodnie wcześniej zamordowano kupca, który pochodził z Królewskiej Przystani. 

Noc była niezwykle chłodna, nawet jak na jesień. W zaułkach dął silny, wilgotny wiatr, niosący ze sobą pył pozostały po dniu. Północny wiatr, pełen chłodu.

Arys nosi dornijski strój, co wywołałoby w jego zmarłym ojcu przerażenie - wszak mieszkańcy Reach i Dornijczycy to zaciekli wrogowie. W rodzinnym domu Oakheartów, Starym Dębie, wiszą arrasy przedstawiające starcia odwiecznych nieprzyjaciół:

Lord Edgerran Hojny siedział na tronie, a u jego stóp leżały głowy stu Dornijczyków. Tarczę z trzema liśćmi przebiły w Książęcym Wąwozie dornijskie włócznie. Alester dął ostatkiem sił w róg. Ser Olyvar Zielony Dąb, cały w bieli, konał u stóp Młodego Smoka.

Oakheartowie wywodzą się od Gartha Zielonorękiego i Johna Dęba (John the Oak), legendarnych bohaterów. Zasiadali na tronie, być może byli jednymi z wielu królów Pierwszych Ludzi w Erze Herosów.

Skoro w Dorne każdy Oakheart spotkał jedynie śmierć, los ser Arysa wydaje się już w tej chwili z góry przesądzony. My, jako czytelnicy wracający do serii po raz wtóry, znamy okoliczności śmierci Królewskiego Gwardzisty, widzimy jednak, że były zwiastowane od początku naszej przygody w Dorne.

Dmący w róg Alester jest (za awoiaf wiki) nawiązaniem do "Pieśni o Rolandzie", najstarszego eposu rycerskiego, którym męczono nas na lekcjach języka polskiego. Olyvar Zielony Dąb natomiast nie zdołał ochronić swojego króla, który także skonał w Dorne - czyżby zapowiedź losu Myrcelli?

Mama ser Arysa pojawiła się w "Starciu królów", gdy Catelyn przybyła do Gorzkiego Mostu. Mimo, iż jej syn był Gwardzistą Joffrey'a, lady Arwyn dołączyła do Mace'a Tyrella i Renly'ego Baratheona, bo raczej nie darzy sympatią Lannisterów:

– Wygląda na to, że wilkor jest łaskawszy od lwa – zauważył zamyślony Renly.
– Łaskawszy od Lannisterów znaczy tyle, co suchszy niż morze – wyszeptała lady Oakheart z gorzkim uśmiechem.

Arwyn Oakheart nie dołączyła do Stannisa po śmierci Renly'ego, ale wraz z Macem Tyrellem stanęła po stronie Lannisterów, za co spotkała ją nagroda w "Nawałnicy mieczy". 

Nawet przed śmiercią księcia Oberyna rycerz czuł się nieswojo, gdy tylko opuszczał Słoneczną Włócznię, by spacerować uliczkami miasta cieni.

Arys był wrogo witany przez Dornijczyków, obrzucany kamieniami przez wyrostków, podejrzewa też oberżystów o plucie do trunków. Aby nie prowokować nikogo do ataku, rycerz nie nosi białego płaszcza, choć bez niego czuje się nagi.

Śmierć Czerwonej Żmii rozsierdziła Dornijczyków jeszcze bardziej, choć na ulicach uspokoiło się nieco, gdy książę Doran nakazał zamknąć Żmijowe Bękarcice w wieży.

Jak na prawdziwego rycerza przystało, ser Arys wspomina pieśni minstrelów i ma wyrzuty sumienia z powodu romansu z Arianne. Co jest ironicznie zabawne, bo Oakheart bił Sansę na rozkaz Joffrey'a, a nadal żyje wyidealizowanymi mrzonkami snutymi przez bardów.

Ser Arys słyszał ciche dźwięki muzyki dobiegające zza żaluzji okien, pod którymi przechodził. Gdzieś wybijano na tamburynach szybki rytm tańca włóczni, który był pulsem nocy.

Na Żelaznych Wyspach mają taniec toporów, w Dorne bawią się najwyraźniej w taniec włóczni. Pytanie tylko, czy więcej jest uciętych palców, czy może ofiar śmiertelnych takich pląsów?

Arys przygląda się przez chwilę ladacznicy wysmarowanej oliwą, odzianej jedynie w klejnoty i nachodzą go myśli o słabości mężczyzn, których zdradza własne ciało:

Pomyślał o królu Baelorze Błogosławionym, który głodował aż do zemdlenia, by opanować żądze, które okrywały go wstydem.

Tyrion rzucił kiedyś trafny komentarz dotyczący króla Baelora, który nie chciał się rozmnażać i zamknął siostry w Krypcie Dziewic. Baelor prawdopodobnie zrobił to po lekturze ksiąg septona Bartha, które później rozkazał spalić.

Dornijska kuchnia nie przypadła do gustu Oakheartowi, w przeciwieństwie do siostry Tommena:

Myrcella polubiła dornijską kuchnię równie szybko jak swego dornijskiego księcia, i ser Arys od czasu do czasu próbował jakiegoś dania, by zrobić jej przyjemność.

Rycerz zostawił swoją małą księżniczkę z księciem Trystanem, wspólnie uczą się gry w cyvasse. (Tłumaczyłam kiedyś zasady tej gry, powstałe na potrzeby jednej z aplikacji, jak sobie je przypomnę, postaram się wrzucić wpis o westeroskich szachach.)

Oboje przesuwali zdobne pionki po kwadratach z nefrytu, krwawnika i lazurytu. (...) Gra nazywała się cyvasse i przybyła do Miasta z Desek na handlowej galerze z Volantis. Sieroty spopularyzowały ją nad całą Zieloną Krwią, a dornijski dwór oszalał na jej punkcie.

Ser Arys nie ma serca do cyvasse, dziesięć różnych pionków o innych atrybutach i zmienny wygląd planszy wywołują u niego ból głowy. Myrcella nauczyła się zasad cyvasse, by móc grać z księciem Trystanem. Najmłodszy syn Dorana bardzo zapalił się do gry z Volantis, mimo iż przegrywa z narzeczoną (młodszą od niego o dwa lata).

Dzieci nie mogłyby się bardziej różnić od siebie (...) zupełnie jak królowa Cersei i król Robert. Ser Arys modlił się, by Myrcella znalazła ze swym dornijskim chłopcem więcej radości niż jej matka ze swym lordem burzy.

Gwardzista Myrcelli spotkał się z księciem Doranem po jego powrocie do Słonecznej Włóczni. Za dwa tygodnie księżniczka ma zostać zabrana do Wodnych Ogrodów dla własnego bezpieczeństwa.

Nasz kraj jest surowy i biedny, ale ma w sobie piękno. (...) ani ty, ani twoja księżniczka nie bylibyście bezpieczni poza tymi murami. Dornijczycy są zapalczywym narodem, szybko wpadają w gniew i niełatwo wybaczają.

Uwięzienie Żmijowych Bękarcic nie zgasiło pożaru i pragnienia wojny, prostaczkowie nadal chcą chwycić za włócznie i ruszyć po zemstę za śmierć Oberyna. Połowa lordów Dorne również pragnie wojny, zdaniem Dorana.

Moja siostra Elia też miała małą dziewczynkę. Nazywała się Rhaenys i również była księżniczką. — Książę westchnął. — Ci, którzy pragną przebić nożem księżniczkę Myrcellę, nie żywią do niej żadnej urazy, podobnie jak ser Amory Lorch nie żywił jej do Rhaenys, jeśli to rzeczywiście on ją zamordował. 

Śmierć Myrcelli zmusiłaby Dorana do działania i on o tym doskonale wie. Podobnie jak Gerold Dayne, zwany Ciemną Gwiazdą, którego na swej drodze spotka córka Cersei niebawem.

Co ciekawe, Doran wspomina także Amory'ego Lorcha, podkomendnego Lannisterów. Sam Tywin w "Nawałnicy mieczy" przyznał w rozmowie z Tyrionem, że Elii Martell nie trzeba było krzywdzić. Tywin nie rozkazał Górze, by oszczędzono żonę Rhaegara - pytanie brzmi, czy Tywin wydał rozkaz zamordowania dzieci? Raczej tak, by zemścić się na Aerysie II. Ojciec Tyriona wspominał Lorcha:

Zapytałem go potem, dlaczego potrzebował aż pół setki pchnięć, by zabić dziewczynkę... dwu? Trzyletnią? Odpowiedział mi, że kopnęła go i nie chciała przestać krzyczeć. Gdyby miał choć tyle rozumu, ile bogowie dali rzepie, uspokoiłby dziecko kilkoma słodkimi słówkami i użył miękkiej jedwabnej poduszki.

Arys Oakheart w trakcie rozmowy z księciem Dorne słyszy, że wrogowie ostrzą noże i dostrzega, że Doran się boi. Bezpieczeństwo Myrcelli jest priorytetem, dlatego ma zostać przeniesiona do Wodnych Ogrodów, bo miasto cieni i Słoneczna Włócznia wypełnione są obcymi ludźmi (m.in. szpiegami czy potencjalnymi zamachowcami).

Ogrody są moim azylem. Książę Maron zbudował je dla swojej targaryeńskiej żony, by uczcić zaślubiny Dorne z Siedmioma Królestwami. Jesienią jest tam naprawdę pięknie...

Doran wzmiankuje pierwszą Daenerys - a przynajmniej pierwszą do czasu publikacji "Ognia i krwi". Nim GRRM wydał I tom kroniki Targaryenów, fanom PLiO żona księcia Marona znana była jako pierwsza Daenerys. Córka Aegona IV została poślubiona władcy Dorne, by zjednoczyć tę krainę z Siedmioma Królestwami pod władzą Żelaznego Tronu. Opowiadać o jej losach będzie Quentyn Martell naszej drugiej Daenerys w Meereen. "Ogień i krew" przyniósł nam natomiast jeszcze jedną Daenerys, najstarsze z dzieci Jaehaerysa I i Alysanne. 

Słowa księcia niosły się echem w jego głowie. „Będzie tam bezpieczna”. Ale dlaczego Doran Martell nalegał, by Arys nie zawiadamiał Królewskiej Przystani o przenosinach?

To jest bardzo dobre pytanie. Być może Doran wie już o planach Arianne. Być może nie chce, by szpiedzy wysłali kogoś do Wodnych Ogrodów bądź przygotowali zasadzkę na księżniczkę?

Popchnął drzwi i znalazł się w wielkim, mrocznym pomieszczeniu o niskim suficie. (...) Zobaczył zdobne myrijskie dywany pod swymi sandałami, wiszący na ścianie arras i łoże.

Myrijskie dywany to tajemnice, które zostaną odkryte. Ukochana Arysa zdradzi mu kilka sekretów. 

Arianne nosi na prawym przedramieniu węża z miedzi i złota. To jedyny element "ubioru" tej nocy. Uprawiają z Arysem seks, co wywołuje w nim wyrzuty sumienia:

Jego pożądanie było głębokie i bezgraniczne jak morze, lecz gdy nadszedł odpływ, skały wstydu i poczucia winy sterczały ku niebu równie ostre jak zawsze.

Arras na ścianie przedstawia Nymerię i jej dziesięć tysięcy okrętów. Migracja Rhoynarów do Dorne miała miejsce jakieś 700 lat przed podbojem Aegona, czyli tysiąc lat przed wydarzeniami z Pieśni Lodu i Ognia.

Przez okno mógłby zaglądać smok, a ja nie zauważyłbym nic oprócz jej piersi, twarzy i uśmiechu.

Arys odsuwa się od Arianne, która proponuje mu balsam na zadrapania. Pyta białego rycerza, czemu chce ją opuścić i czy ma inną kobietę?

Powiedz, kim ona jest. Będę z nią walczyła o ciebie, z nagą piersią i nożem w dłoni.(...) Chyba że jest Żmijową Bękarcicą. W takim przypadku możemy się tobą dzielić.

Oakheart odpowiada, że nie ma innej kobiety, ale ma "obowiązek", a jego miejsce jest w pałacu przy drugiej księżniczce. Arianne droczy się z Arysem, który traktuje Myrcellę jak córkę.

W Reach ludzie mawiali, że to miejscowa kuchnia sprawia, iż Dornijczycy są tak bardzo porywczy, a ich kobiety szalone i rozwiązłe.

Biały rycerz mówi o przenosinach do Wodnych Ogrodów, ale Arianne zauważa, że nieprędko się to stanie, bo Doranowi wszystko zajmuje 4x więcej czasu niż deklaruje. 

Arys chce zakończyć romans z Arianne, boi się o jej honor i o reakcję księcia Dorana. Arianne zbywa jego obawy, wspominając moment, w którym jej ojciec dowiedział się o romansie córki z Bękartem z Bożejłaski. Daemon Sand był giermkiem Oberyna Martella, z którym podobno łączyło go coś więcej. 

Wiesz, co zrobił mój ojciec, kiedy się o tym dowiedział? (...) Nic. Mój ojciec jest bardzo dobry w nierobieniu niczego. Nazywa to myśleniem.

Gwardzista Myrcelli zakłada, że Arianne gardzi słabością u mężczyzn. Porównuje ją do stryja, Oberyna, którego cechy przejawia księżniczka Dorne. 

Przez dziesięć lat, od chwili złożenia przysięgi i wdziania białego płaszcza, Arys Oakheart nie kochał się z żadną kobietą, aż spotkał Arianne w Dorne.

O tym, jak i dlaczego starała się go uwieść, Arianne będzie wspominać po uwięzieniu w wieży.

*

część druga rozdziału wkrótce